In Humo lezen we dat de ouders van Fatma Taspinar een zekere status hebben in de Turkse gemeenschap van Lier, vooral omdat ze erin geslaagd zijn om al hun kinderen te laten studeren.

“Mijn papa heeft eerst in een Gents kippenbedrijf gewerkt, daarna is hij in Lier aan de slag gegaan bij een firma die chemische vaten maakte”, gaat het nieuwsanker van start. “Daar heeft hij altijd gewerkt, tot hij z’n rug brak. Hij is lang invalide geweest.”

Hoewel Fatma als jongste kind uit een gezin van zes nooit financiële armoede heeft gekend, was er volgens haar zeker geen overschot. “Mijn ouders leefden heel zuinig, en ze hebben ervoor gezorgd dat we nooit een gevoel van armoede hebben gehad. Als we bij vriendjes gingen spelen, gaf mijn vader extra zakgeld mee, zodat we nooit om geld zouden moeten vragen, en Driekoningen zingen mochten we niet: in de ogen van mijn vader – die die traditie niet kende – was het een vorm van bedelen. Hij is een erg trotse man die zich heeft opgewerkt uit de armoede. Hij wilde ons een betere uitgangspositie schenken.”

Fatma sliep samen met haar broers en zussen in één kamer. “Later zijn we naar een sociale woonwijk verhuisd, naar een huis met meer ruimte en privacy. Dat was een cruciale stap: die sociale woning heeft ons geholpen om uit te groeien tot wie we zijn.”