In haar boek “Wat ik nog wilde zeggen” vertelt Frances Lefebure openhartig over haar miskraam.

“Ik vond het belangrijk om dat mee te nemen in het boek”, gaat de actrice van start. “Het was niet zo moeilijk om erover te schrijven, maar ik vind het wél nog altijd een moeilijke gebeurtenis.”

Na haar miskraam mocht Frances gelukkig toch het geluk ervaren en haar zoontje Saul verwelkomen. “Als je dan een gezonde nieuwe zwangerschap hebt of je bent bevallen, denken mensen dat het niet meer uitmaakt, dat alles wel verwerkt zal zijn intussen. Gek genoeg is dat totaal niet zo. Ik kan daar nog altijd verdrietig over zijn. Ik weet wel dat dat nog geen kind was, dat was een… vruchtje. Maar de blijdschap die je voelt, wordt afgepakt en als ik daaraan terugdenk, voel ik nog altijd tristesse.”

Frances geeft aan dat ze na haar miskraam een zekere vorm van schaamte voelde. “Ik vond dat een frappante emotie bij mezelf, ik schrok daarvan. Ik had niet het gevoel dat ik iets fout had gedaan of had gefaald, ik was eerder beschaamd omdat ik mijzelf had toegestaan zo blij te zijn om iets dat niet doorging… Om een superstomme vergelijking te maken: alsof er een vergissing is gebeurd met je toetsresultaten. ‘Kijk, ik heb tien op tien!’ terwijl je eigenlijk gebuisd bent. En dan de schaamte om dat aan iedereen te moeten vertellen. Maar je hoeft je niet te schamen, dat is gewoon de natuur.”