Jacotte Brokken vertelt in Dag Allemaal openhartig over de pesterijen die ze in haar jeugd heeft meegemaakt.

Helaas voor de weervrouw begon dit zelfs al in de kleuterklas. “Wanneer kinderen voelen dat iemand in hun omgeving anders is, is hun eerste reflex vaak: ‘Ik moet daar niets van weten, zij moet eruit, we pesten haar weg!’ Dat is een heel natuurlijke reactie, maar op dat moment is het aan hun ouders om hen erop te wijzen dat ‘anders’ niet hetzelfde is als ‘slecht’.”

Door haar speciale naam, grote mond en gestalte was ze al snel een buitenbeentje op school. “In de tweede kleuterklas heeft een jongetje eens met een speelgoedautootje over mijn gezicht gereden tot ik vol schrammen stond. Later, in de lagere school, werden de pesterijen vooral mentaal. Ik werd uitgesloten en mocht niet meespelen.”

Ook in het middelbaar bleven de pesterijen zich voortzetten. “Uiteindelijk heb ik in het vierde jaar benoemd dat ik me een buitenbeentje voelde. Dat is me niet in dank afgenomen, de rest van het jaar werd ik nog meer geviseerd. Na dat schooljaar ben ik uiteindelijk van school veranderd.”