In Humo lezen we dat Peter Van de Veire tijdens zijn jeugd bij de Chiro zat en begeleider op een speelplein was. Wanneer de reporter vraagt wat voor leider de presentator was, geeft hij aan dat het vroeger niet gek genoeg kon zijn.

“Entertainen en mensen meesleuren in verhalen en fantasieën, ik vond dat toen al geweldig”, gaat hij van start. “Zodanig zelfs dat de wat kritische kinderen soms met hun ogen rolden: daar heb je hém weer.”

Al moet Peter eerlijkheidshalve wel toegeven dat sommige activiteiten op het randje waren. “We deden bijvoorbeeld droppings, waarbij we de kinderen twintig, dertig kilometer verderop afzetten en ze al liftend weer thuis moesten raken. ’s Avonds, in het donker, in de regen. Ik herinner me ook dat we een keer op weekend gingen, ik was toen zelf nog maar een jaar of 13. Een volwassen begeleider bracht ons weg, maar niet vóór hij met ons aan de Aldi was gestopt om drie flessen van de goedkoopste jenever te kopen, die we ook hebben opgedronken. Het waren andere tijden, je zou er vandaag niet meer mee wegkomen.”